wywodzić — I {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIb, wywodzićdzę, wywodzićdzi, wywodzićwódź, wywodzićdzony {{/stl 8}}– wywieść {{/stl 13}}{{stl 8}}dk Vc, wywodzićwiodę, wywodzićwiedzie, wywodzićwiedź, wywodzićwiódł, wywodzićwiodła, wywodzićwiedli,… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
wywodzić się — {{/stl 13}}{{stl 7}} pochodzić od kogoś, czegoś : {{/stl 7}}{{stl 10}}Wywodzić się z rodziny mieszczańskiej, z chłopów, z arystokracji. Alfabet grecki wywodzi się z fenickiego. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
wywodzić — Wywieść kogoś w pole zob. pole 5 … Słownik frazeologiczny
wywodzić — → wywieść … Słownik języka polskiego
wywieść — dk XI, wywieśćwiodę, wywieśćwiedziesz, wywieśćwiedź, wywieśćwiódł, wywieśćwiodła, wywieśćwiedli, wywieśćwiedziony, wywieśćwiedzeni, wywieśćwiódłszy wywodzić ndk VIa, wywieśćdzę, wywieśćdzisz, wywieśćwódź, wywieśćdził, wywieśćdzony 1. książk.… … Słownik języka polskiego
arystokrata — m odm. jak ż IV, CMs. arystokrataacie; lm M. arystokrataaci, DB. arystokratatów «członek arystokracji, możny pan, potomek starego rodu» Arystokraci angielscy, hiszpańscy, pruscy. Arystokrata carski, dworski. Utytułowany arystokrata. Majątki… … Słownik języka polskiego
ciurkać — ndk I, ciurkaćka, ciurkaćają, ciurkaćaj, ciurkaćał 1. «lać się małą strugą, ciec z pluskiem, kapać» Potok ciurkał po kamieniach. Woda ciurkała z rynny. 2. «o ptakach: wywodzić trele; śpiewać» Słowik ciurka w krzakach … Słownik języka polskiego
inteligencja — ż I, DCMs. inteligencjacji, blm 1. «zdolność rozumienia otaczających sytuacji i znajdowania na nie właściwych, celowych reakcji; zdolność rozumienia w ogóle, bystrość, pojętność» Inteligencja wrodzona. Wybitna, przeciętna inteligencja. Poziom,… … Słownik języka polskiego
kwilić — ndk VIa, kwilićlę, kwilićlisz, kwil, kwilićlił 1. «płakać cicho i żałośnie, popłakiwać (zwykle o dzieciach)» Niemowlę kwiliło w łóżeczku. 2. «o ptakach: wydawać głos, wywodzić trele; ćwierkać, szczebiotać, śpiewać» Skowronek, słowik kwili … Słownik języka polskiego
lud — m IV, D. u, W. u (ludzie), Ms. ludzie 1. blm «pracujące warstwy społeczeństwa, przede wszystkim robotnicy i chłopi; dawniej głównie o ludności wiejskiej» Lud pracujący miast i wsi. Głos, wola ludu. Dziecko ludu. Pochodzić, wywodzić się z ludu. 2 … Słownik języka polskiego
parantela — ż I, DCMs. parantelali; lm D. parantelali książk. «związki pokrewieństwa, powinowactwa, zwłaszcza z osobami należącymi do znanego rodu; ogół krewnych i powinowatych; ród» Wywodzić, ustalać parantele. ‹łac.› … Słownik języka polskiego
